Blog

Joh. Weet je wat het is. Ik vind het zelf ook hartstikke ingewikkeld. Het begrip houden voor die lieverds die jou een paar jaar lang ’s avonds mochten bellen om te sparren over die ene klant, ook als je net éindelijk een hap bloemkool op je vork had geprikt. Of die je tot zuchtend aan toe steeds opnieuw hebt geholpen om in zichzelf te geloven, om hun mannetje te staan in de wereld van CEO’s en ingewikkelde DMU’s. Met alle liefde overigens. Oprecht. Zoals dit ook bij mij is gedaan. En die dan nadat ze eindelijk een beetje gaan opleveren i.p.v. kosten opeens bij een ander bedrijf de carrièrestap maken waar ze eigenlijk nog niet helemaal aan toe zijn. Volgens ons dan.

Eigenlijk mag ik er helemaal niks over zeggen. Sterker nog, volgens de statistieken ben ik zelf een millenial. En toch rolt dit hele verhaaltje zonder moeite mijn digitale pen uit. Omdat ik er gewoon last van heb soms. Van de mentaliteit, de verwachtingen, de salarisvragen, de doorstroomeisen, de secundaire, tertiaire en voor mijn part quartaire wensenlijst. Vreselijk. Moest ik vroeger eens doen. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen; ‘ga eerst maar eens laten zien wat je kunt, en dan kun je daarna over salaris gaan praten’. Geen idee of dit iets te maken heeft met mijn Zeeuwse roots, maar ik heb het in ieder geval goed in mijn oren geknoopt met als resultaat dat ik eigenlijk pas behoorlijk laat een beetje fatsoenlijk heb leren onderhandelen.

“Ik hoor het mijn moeder nog zeggen; ‘ga eerst maar eens laten zien wat je kunt, en dan kun je daarna over salaris gaan praten’.”

Het feit is dat ik al meerdere keren om me heen heb gehoord dat men het verdomde lastig vindt om hierin het juiste standpunt in te nemen. En ikzelf evenzo. Ik heb gewoonlijk niet echt last van een gebrek aan duidelijke mening, maar in dit geval ligt het toch een beetje anders. Ja ik vind het vreselijk irritant, maar ik begin ook steeds meer te zien dat ik gewoon stiekem en langzaam maar zeker een vakje op aan het schuiven ben richting ‘de generatie die iets te zeiken heeft over de generatie erna’. (Bekt niet helemaal lekker, maar dit is de werktitel). En in dat vakje zit ik niet alleen, dat heb ik allang gemerkt. Het is eigenlijk best wel druk in dat vakje. Druk met hard werkende, zelf betiteld goed opgevoede, aanpakkers die niet vies zijn van een beetje overwerken. Druk met dertigers en veertigers die fronsend opkijken wanneer iemand zich afvraagt of de uren van het personeelsuitje als tijd-voor-tijd kunnen worden weggeschreven. Druk druk druk.

Ook zoiets. Druk druk druk. Een woord dat volgens de nieuwe generatie net zo vies is als wij vroeger de 9tot 5 mentaliteit vonden. Ik heb het nog steeds weleens gewoon druk. En ik vind dat prima. Maar nee, alleen sukkels hebben het druk. Ok. Nou. Duidelijk. Ik heb voortaan ‘lekker genoeg te doen’ als iemand het vraagt.

“Ik heb voortaan ‘lekker genoeg te doen’ als iemand het vraagt.”

Moeten we naar onszelf kijken nu we niet zo goed weten hoe deze generatie te ‘handelen’? Ja natuurlijk. Moeten we dan echt alleen maar naar onszèlf kijken? Ja natuurlijk. Lijkt me makkelijker dan een mindset veranderen van een gehele generatie. Gewoon kansberekening 😉

Heb je deze talentvolle twintiger al eens echt gevraagd waarom hij vindt dat hij ergens recht op heeft? Of waarom het zo belangrijk voor hem is om bepaalde carrièrestappen nu al te maken? Ik laatst wel. Aan meerdere. En ik vond de antwoorden even begrijpelijk als soms zelfs een beetje verdrietig.

• Ik had het met mijn vrienden nooit over salaris. Zij wel. Er wordt vergeleken en besproken van primaire tot tertiaire voorwaarden. En dat vinden zij logisch. Daardoor wordt de druk onder elkaar ook hoger.
• Ik was niet bezig met mijn verre toekomst. Zij wel. Er worden van allerlei kanten verwachtingen naar hen uitgesproken. Zowel vanuit leeftijdsgenoten als ook van ouders en familie. Je hebt alle kansen gehad in je leven, beter ga je er iets van maken en wat is dan eigenlijk je plan?
• Keuzestress. Had ik (anders dan apfelkorn of bessenjenever) op mijn vijfentwintigste nog nooit van gehoord. Zij wel. Reizen of nog een master doen? Welke eerste baan, welke tweede baan, wat staat goed op mijn cv? Und so weiter..
• Een vaste baan was voor mij het hoogst haalbare. Voor hen niet. Althans, niet gelijk. Ze zijn gaan werken in de tijd dat helemaal niemand een vast contract kreeg. Noodgedwongen flexibel noemen we dat. En dan nu gek staan kijken als ze niet direct staan te springen bij een vast contract als arbeidsvoorwaarde. Tja.Er zijn nog veel meer zaken die de moeite waard zijn om echt het gesprek over aan te gaan. Je hoeft niet voorbij te gaan aan de grondbeginselen van je bedrijf om samen met deze generatie te werken en hen langer aan je te binden. Het vergt vooral dialoog en duidelijkheid. Want er zit zoveel mooie gedragingen in deze generatie waarvan we juist veel kunnen leren. Mijn eigen ervaring is dat zij op jonge leeftijd al veel meer bezig zijn met hun toekomst en dromen, dat ze al het potentieel uit zichzelf willen halen, dat ze ons out-of-the-box leren denken en dat ze ongelooflijk gedreven zijn. Op hun vijfentwintigste. Helden zijn het. Zullen we allemaal even kritisch kijken wat wij zelf aan het doen waren tussen de memorabele leeftijd van 20-25?

Houd je vast aan de waarden, maar pas je normen aan waar het kan. Mooi klinkt dat.

Oneliners verzinnen, dat kan ik wel. Maar ik vind het net zo rete-ingewikkeld als veel anderen dus we ploeteren gewoon lekker door. Benieuwd naar jullie eerlijke ervaringen en visies op dit onderwerp.

Sincerely,
Renske